Ημέρα δεύτερη ή αλλιώς 77 to go

Σήμερα επέστρεψα στη δουλειά μετά από 11 μέρες άδειας. Δε σκάβω κάτω από τον ήλιο σε χωράφι, ούτε δουλεύω σε μεταλλείο, ούτε εξυπηρετώ συνέχεια κόσμο, αλλά η δουλειά μου με κουράζει. Μάλλον όλες οι δουλειές είναι έτσι, εκτός αν κανείς κάνει αυτό που αγαπά πραγματικά. Είμαι αυτό που ένας φίλος μου αποκαλεί kunstarbeiterin – εργάτρια της Τέχνης – ένα μικρό γρανάζι στη διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων. Πολλλά e-mail, τηλέφωνα, τιμολόγια, διαδικαστική δουλειά και απαραίτητη παρουσία σε βραδινές εκδηλώσεις, κάποιες φορές για να κάνω κάτι – διερμηνεία, παρουσίαση, τεχνική υποστήριξη – και άλλες απλώς για να είμαι εκεί, σε περίπτωση που κάτι χρειαστεί. Πάνω από 30 βράδια από μέσα Σεπτέμβρη (1-2 εκδηλώσεις την εβδομάδα απαραιτήτως), χώρια το φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου – μια βδομάδα τον Απρίλιο. Παρασκευή 26/4 που κλείσαμε ήμουν ήδη τέζα.

Στις 11 μέρες της άδειας την πρώτη, Σάββατο του Λαζάρου, μαγείρεψα – το τελευταίο δείπνο της σεζόν στη Breeder Feeder – ανοιξιάτικο μενού, εξοντωτικό αλλά πολύ ωραίο. Μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασίας και χειρονακτικής εργασίας τα πόδια και η μέση μου πονούσαν, αλλά ένιωθα πλήρης. Συγχωρέστε μου τη βιβλική αναφορά, αλλά δεν μπορώ ν’αντισταθώ: ήμουν πτώμα, αλλά ένιωθα ξανά ζωντανή.

Την Κυριακή είχα συνάντηση για τη μουσική σε μια σκηνή μιας ταινίας μικρού μήκους – πολύ ωραία η τανία – και τη Μεγάλη Δευτέρα φτιάξαμε όχι μόνο μουσική για τα 52 δευτερόλεπτα που χρειαζόντουσαν, αλλά ένα ολόκληρο καινούργιο τραγούδι, φρέσκο και δροσερό σα γρανίτα από λεμόνι. Μ. Τρίτη και Μ. Τετάρτη έγραψα φωνητικά για 3 κομμάτια που έχουμε ήδη ηχογραφήσει, και τα “χρωστούσα” μήνες. “Γεμάτες” μέρες. Από Μ. Πέμπτη επέτρεψα στον εαυτό μου ν’αράξει, να κοιμηθεί, να δει 2μιση κύκλους The Wire, και τη Δευτέρα του Πάσχα να ξαναπιάσει άλλα δυο κομμάτια που χρωστάω καιρό, κι ακόμη δεν τελείωσα. Ωραία ήταν.

Αλλά σήμερα, πάλι εκεί, στο ίδιο γραφείο, στην ίδια ΚΑΡΕΚΛΑ.

Ήταν μια χαλαρή ημέρα επιστροφής – αλλά μετά το προηγούμενο work-intensive οκτάμηνο και μόνο η ιδέα του γραφείου με καταβάλλει. Το πρωί ένιωθα σαν 4 χρονών, όταν έκανα διάφορα κόλπα για ν’ αποφύγω να πάω στο νηπιαγωγείο.

Μέσα σ’ αυτό λοιπόν το πλαίσιο θα κινηθεί η προσπάθειά μου τις επόμενες 76 μέρες – 8ώρου, που περιορίζει τις διαθέσιμες ώρες για μαγειρικές και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Θέλει οργάνωση και πειθαρχία -σκοτώστε με δηλαδή καλύτερα.

Πήρα μεσημεριανό απ’ έξω: “σαλάτα” με φακές – δε δικαιλογούσε το όνομά της – τα λαχανικά που περιείχε ήταν ΕΝΑ τεμαχισμένο ντοματίνι και λίγος μαϊντανός. Την έφαγα κατά τη μιάμιση με δύο, τη χώνευα το επόμενο τετράωρο και κατά τις 6 έφτασα στο Holmes Place, στο οποίο μια φίλη μου μού χάρισε μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομής. Αυτό που μου έχει λείψει όλο το χειμώνα ήταν το κολύμπι, και, καθ’ ότι διαθέτει πισίνα, τη χρησιμοποίησα για καμιά ώρα, ωραιότατα, αν εξαιρέσεις την υπόνοια αυχενικού που πάει να με πιάσει τώρα. Βγήκα από κει μέσα κατά τις 8 κι έτρεξα ν’ αγοράσω υλικά για βραδινό, γύρισα σπίτι λιμοκτονώντας και τσιμπώντας αποξηραμένα goji berries και μούρα στο δρόμο. Σώταρα σπαράγγια με τα οποία συνόδευσα έναν ωραιότατο καπνιστό σολωμό – επηρρεασμένη από το Food Doctor.

Ροκάνισα και τρία ωμά καρότα, ένα όσο γίνονταν τα σπαράγγια και δύο μετά – τόση λύσσα. Ήπια και ένα δάχτυλο λικέρ κίτρου “Προμπόνας” από τη Νάξο μετά, για να κλείσω τη σημερινή μέρα.