Στα Γιάννενα για φωτογραφικό φεστιβάλ στο οποίο δεν δουλεύω αλλά βοηθάω όπου χρειαστεί (κυρίως στη διερμηνεία), σε ξένο σπίτι, με απρόβλεπτα ωράρια. Δύσκολη πίστα.

Στο σπίτι όπου φιλοξενούμαι έχει δεκάδες πειρασμούς: κουλούρια, γλυκά, πίτες, μπισκότα, σοκολάτες, κοκακόλες, χαμός. Στα εγκαίνια των εκθέσεων πτι φουρ, στα μπαρ πατατάκια, ένα ναρκοπέδιο λιχουδιών που προσπαθώ ν’ αποφύγω.

Σήμερα κουβαλάω μαζί μου ένα emergency egg, eggmergceny, πες το όπως θες (έχω επηρεαστεί από λογοπαίγνα τύπου grexit, grecovery και τα λοιπά, με συγχωρείτε), ένα βραστό αυγό τέλος πάντων, για να μην την πατήσω όπως χτες που έμεινα χωρίς βραδινό μέχρι τη μία τη νύχτα. Σιχαίνομαι το αυγό σκέτο, χωρίς λάδι, αλάτι και πιπέρι αλλά από το να ψωμολυσσάξω πάλι το προτιμώ. Μέχρι στιγμής δεν έχω κουβαλήσει μαζί μου ταπεράκι με καλούδια, γιατί φοβάμαι ότι τα επίπεδα γραφικότητάς μου που είναι αποδεκτά στην Αθήνα σχολιάζονται ανελέητα στην επαρχία, όπως και κάθε επιπλέον πόντος, που μπορεί να παρερμηνευτεί ως πιθανή εγκυμοσύνη και, ω τι χαρά, θ’ αποκτήσουμε ανιψάκι, εγγονάκι, λες και δεν έχετε ήδη αρκετά να τσιρίζουν πάνω στα κεφάλια σας.

Σιχαίνομαι το τρέξιμο. Σιχαίνομαι τον ιδρώτα, το λαχάνιασμα, τα αγκομαχητά των γύρω μου (εγώ είμαι κυρία, δε βγάζω άχνα), τη μυρωδιά και τη μουσική του γυμναστηρίου, τις γκομενίτσες με τα high tech λύκρα, τις αναίτια πολύπλοκες χορογραφίες του αερόμπικ, τις φωναχτές προσταγές στο spinning, τους σφίχτες που κάνουν πάγκο και αυτοθαυμάζονται στους καθρέφτες, τους γυμναστές που επιβλέπουν αυτάρεσκα, το όλο θέμα.
Αλλά, μιας και αισίως χτες μπήκαμε στον Ιούνιο, παρά το φθινοπωρινό καιρό, άρχισα ν’ αγχώνομαι λιγάκι. Έχω μόλις 7 1/2 βδομάδες μπροστά μου, 7 στην ουσία, μιας και Τρίτη 23 Ιουνίου παίρνω το καράβι. 
Αποφάσισα λοιπόν να βάλω το τρέξιμο ή κάποια άλλη αερόβια άσκηση καθημερινά ή τέλος πάντων πιο συχνά στο πρόγραμμά μου, άσχετα με τα υπόλοιπα που κάνω (γιόγκα και κολύμπι). Κατάλαβα ότι μόνο έτσι χάνεις μέσω της γυμναστικής. Τα άλλα είναι καλά για σύσφιξη και για τόνωση, αλλά αν θες να κάψεις λίπος δεν υπάρχει άλλος τρόπος. 

Πήγα λοιπόν χτες κι έκανα διάδρομο για ολόκληρα 82 λεπτά – έκανα 4-5 διαφορετικά προγράμματα, άλλο αυξομείωνε το ρυθμό τρεξίματος, άλλο είχε ανηφόρες και κατηφόρες, σε διάφορες παραλλαγές. Βοήθησε το γεγονός ότι στην οθόνη μπροστά μου είχε star channel, και, φτάνοντας έπεσα στην αρχή επεισοδίου Gossip Girl και στο καπάκι Two and a Half Men, οπότε πήρα τη σαββατιάτικη δόση αμερικάνικων sitcom. Περιττό να πω ότι τα προγράμματα τα έβαζα στην πιο εύκολη ρύθμιση και μερικά δεν τα έβγαζα ούτε έτσι και επ’ ουδενί δεν μπόρεσα να πιάχω τα 8χιλιόμετρα την ώρα που με συμβούλεψε μια φίλη γυμνάστρια.

Απόψε πήγα πάλι στο γυμναστήριο κατά τις 9:30, αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το πρόγραμμα που είχα βάλει γιατί Κυριακή κλείνουν στις 10, πράγμα που αγνοούσα, γιατί δεν έχω ξαναπατήσει το πόδι μου τέτοια μέρα και ώρα. Οπότε, για να ολοκληρώσω την προπόνηση έκανα ένα γύρω στη γειτονιά, με την πετσέτα γύρω από το λαιμό, σαν άλλος Ρόκυ Μπαλμπόα. Περνώντας όμως από την πλατεία Αγίου Θωμά είδα παγωμένες μπύρες να ρέουν και μυρωδάτες κρέπες να ψήνονται, οπότε γύρισα σπίτι τρέχοντας κυριολεκτικά.