Κοιτάω τα περσινά ποστς και λέω “τι ωραία που έκανα τη δίαιτα πέρσι” αλλά φέτος έχω μηδαμινή ενέργεια για να το ξανακάνω. Θες η εργασιακά κουραστική χρονιά – υπερφιλόδοξος προγραμματισμός στο Γαλλικό Ινστιτούτο – συν πρόβες, λάιβ, μαγειρέματα – θες το επιπλέον commuting που μου τρώει μιάμιση ώρα τη μέρα μίνιμουμ – στο τέλος της σεζόν αυτής (και της κάθε μέρας) είμαι πτώμα.

Έκανα ήδη μια αποτυχημένη προσπάθεια μετά το Πάσχα και είμαι στη δεύτερη, με δημοφιλείς και δοκιμασμένες επώνυμες δίαιτες, αλλά  ίσως το περσινό “διαισθητικό” σύστημα να ήταν καλύτερο. Δείτε εδώ αυτό που ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι έκανα. http://en.wikipedia.org/wiki/Intuitive_eating.

Κι αν ήταν καλύτερο, θα μου πείτε, γιατί τα ξαναπήρες; Η επιτυχία μια δίαιτας κρίνεται από τη διάρκεια των αποτελεσμάτων. Τα πήγαινα μια χαρά μέχρι ακόμη και μετά τα Χριστούγεννα, που είχα χάσει τα 1-2 κιλά των γιορτών με λίγη προσοχή. Τα ξαναπήρα όλα στην εργασιακά αγχωτική περίοδο Φεβρουάριος-Απρίλιος. Τρώω για να αντιμετωπίσω το άγχος και τα νεύρα μου στη δουλειά, καταπίνω ένα σοκολατάκι και δεν ξεστομίζω τη βρισιά πού τόσο θέλω. Το διαπιστώνω μιας και τώρα που δεν πολυτρώω δεν έχω καμία υπομονή και θέλω να τους σφάξω όλους. Ευτυχώς δεν έχω ξαναπάρει όλα τα κιλά που είχα χάσει πέρισυ, μόνο τα μισά… Κοινώς έχω να χάσω τρεισήμισι κιλάκια. Big deal, θα μου πείτε.

Η λύση είναι απλή: σταματάω τη δουλειά, σταματάει και το στρες και η κούραση, δεν έχω και παραπανίσια λεφτά για να τρώω ούτε κιλά. Κι αν μετά με πιάσει το στρες της ανεργίας;