Κοιτάω τα περσινά ποστς και λέω “τι ωραία που έκανα τη δίαιτα πέρσι” αλλά φέτος έχω μηδαμινή ενέργεια για να το ξανακάνω. Θες η εργασιακά κουραστική χρονιά – υπερφιλόδοξος προγραμματισμός στο Γαλλικό Ινστιτούτο – συν πρόβες, λάιβ, μαγειρέματα – θες το επιπλέον commuting που μου τρώει μιάμιση ώρα τη μέρα μίνιμουμ – στο τέλος της σεζόν αυτής (και της κάθε μέρας) είμαι πτώμα.

Έκανα ήδη μια αποτυχημένη προσπάθεια μετά το Πάσχα και είμαι στη δεύτερη, με δημοφιλείς και δοκιμασμένες επώνυμες δίαιτες, αλλά  ίσως το περσινό “διαισθητικό” σύστημα να ήταν καλύτερο. Δείτε εδώ αυτό που ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι έκανα. http://en.wikipedia.org/wiki/Intuitive_eating.

Κι αν ήταν καλύτερο, θα μου πείτε, γιατί τα ξαναπήρες; Η επιτυχία μια δίαιτας κρίνεται από τη διάρκεια των αποτελεσμάτων. Τα πήγαινα μια χαρά μέχρι ακόμη και μετά τα Χριστούγεννα, που είχα χάσει τα 1-2 κιλά των γιορτών με λίγη προσοχή. Τα ξαναπήρα όλα στην εργασιακά αγχωτική περίοδο Φεβρουάριος-Απρίλιος. Τρώω για να αντιμετωπίσω το άγχος και τα νεύρα μου στη δουλειά, καταπίνω ένα σοκολατάκι και δεν ξεστομίζω τη βρισιά πού τόσο θέλω. Το διαπιστώνω μιας και τώρα που δεν πολυτρώω δεν έχω καμία υπομονή και θέλω να τους σφάξω όλους. Ευτυχώς δεν έχω ξαναπάρει όλα τα κιλά που είχα χάσει πέρισυ, μόνο τα μισά… Κοινώς έχω να χάσω τρεισήμισι κιλάκια. Big deal, θα μου πείτε.

Η λύση είναι απλή: σταματάω τη δουλειά, σταματάει και το στρες και η κούραση, δεν έχω και παραπανίσια λεφτά για να τρώω ούτε κιλά. Κι αν μετά με πιάσει το στρες της ανεργίας;

Στα Γιάννενα για φωτογραφικό φεστιβάλ στο οποίο δεν δουλεύω αλλά βοηθάω όπου χρειαστεί (κυρίως στη διερμηνεία), σε ξένο σπίτι, με απρόβλεπτα ωράρια. Δύσκολη πίστα.

Στο σπίτι όπου φιλοξενούμαι έχει δεκάδες πειρασμούς: κουλούρια, γλυκά, πίτες, μπισκότα, σοκολάτες, κοκακόλες, χαμός. Στα εγκαίνια των εκθέσεων πτι φουρ, στα μπαρ πατατάκια, ένα ναρκοπέδιο λιχουδιών που προσπαθώ ν’ αποφύγω.

Σήμερα κουβαλάω μαζί μου ένα emergency egg, eggmergceny, πες το όπως θες (έχω επηρεαστεί από λογοπαίγνα τύπου grexit, grecovery και τα λοιπά, με συγχωρείτε), ένα βραστό αυγό τέλος πάντων, για να μην την πατήσω όπως χτες που έμεινα χωρίς βραδινό μέχρι τη μία τη νύχτα. Σιχαίνομαι το αυγό σκέτο, χωρίς λάδι, αλάτι και πιπέρι αλλά από το να ψωμολυσσάξω πάλι το προτιμώ. Μέχρι στιγμής δεν έχω κουβαλήσει μαζί μου ταπεράκι με καλούδια, γιατί φοβάμαι ότι τα επίπεδα γραφικότητάς μου που είναι αποδεκτά στην Αθήνα σχολιάζονται ανελέητα στην επαρχία, όπως και κάθε επιπλέον πόντος, που μπορεί να παρερμηνευτεί ως πιθανή εγκυμοσύνη και, ω τι χαρά, θ’ αποκτήσουμε ανιψάκι, εγγονάκι, λες και δεν έχετε ήδη αρκετά να τσιρίζουν πάνω στα κεφάλια σας.

Σιχαίνομαι το τρέξιμο. Σιχαίνομαι τον ιδρώτα, το λαχάνιασμα, τα αγκομαχητά των γύρω μου (εγώ είμαι κυρία, δε βγάζω άχνα), τη μυρωδιά και τη μουσική του γυμναστηρίου, τις γκομενίτσες με τα high tech λύκρα, τις αναίτια πολύπλοκες χορογραφίες του αερόμπικ, τις φωναχτές προσταγές στο spinning, τους σφίχτες που κάνουν πάγκο και αυτοθαυμάζονται στους καθρέφτες, τους γυμναστές που επιβλέπουν αυτάρεσκα, το όλο θέμα.
Αλλά, μιας και αισίως χτες μπήκαμε στον Ιούνιο, παρά το φθινοπωρινό καιρό, άρχισα ν’ αγχώνομαι λιγάκι. Έχω μόλις 7 1/2 βδομάδες μπροστά μου, 7 στην ουσία, μιας και Τρίτη 23 Ιουνίου παίρνω το καράβι. 
Αποφάσισα λοιπόν να βάλω το τρέξιμο ή κάποια άλλη αερόβια άσκηση καθημερινά ή τέλος πάντων πιο συχνά στο πρόγραμμά μου, άσχετα με τα υπόλοιπα που κάνω (γιόγκα και κολύμπι). Κατάλαβα ότι μόνο έτσι χάνεις μέσω της γυμναστικής. Τα άλλα είναι καλά για σύσφιξη και για τόνωση, αλλά αν θες να κάψεις λίπος δεν υπάρχει άλλος τρόπος. 

Πήγα λοιπόν χτες κι έκανα διάδρομο για ολόκληρα 82 λεπτά – έκανα 4-5 διαφορετικά προγράμματα, άλλο αυξομείωνε το ρυθμό τρεξίματος, άλλο είχε ανηφόρες και κατηφόρες, σε διάφορες παραλλαγές. Βοήθησε το γεγονός ότι στην οθόνη μπροστά μου είχε star channel, και, φτάνοντας έπεσα στην αρχή επεισοδίου Gossip Girl και στο καπάκι Two and a Half Men, οπότε πήρα τη σαββατιάτικη δόση αμερικάνικων sitcom. Περιττό να πω ότι τα προγράμματα τα έβαζα στην πιο εύκολη ρύθμιση και μερικά δεν τα έβγαζα ούτε έτσι και επ’ ουδενί δεν μπόρεσα να πιάχω τα 8χιλιόμετρα την ώρα που με συμβούλεψε μια φίλη γυμνάστρια.

Απόψε πήγα πάλι στο γυμναστήριο κατά τις 9:30, αλλά δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το πρόγραμμα που είχα βάλει γιατί Κυριακή κλείνουν στις 10, πράγμα που αγνοούσα, γιατί δεν έχω ξαναπατήσει το πόδι μου τέτοια μέρα και ώρα. Οπότε, για να ολοκληρώσω την προπόνηση έκανα ένα γύρω στη γειτονιά, με την πετσέτα γύρω από το λαιμό, σαν άλλος Ρόκυ Μπαλμπόα. Περνώντας όμως από την πλατεία Αγίου Θωμά είδα παγωμένες μπύρες να ρέουν και μυρωδάτες κρέπες να ψήνονται, οπότε γύρισα σπίτι τρέχοντας κυριολεκτικά.

Σήμερα βρίσκομαι σχεδόν στο 1/3 του χρόνου της προδιαγεγραμμένης διάρκειας της δίαιτας. Δηλαδή, έχω να κάνω δύο φορές άλλο τόσο. Έχω χάσει 3 με 3,5 κιλά (ανάλογα τη ζυγαριά), το οποίο δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα χάσω άλλα 6-7 στις επόμενες 52 μέρες, γιατί, όσο προχωράς προς το ιδανικό σου βάρος, τόσο δυσκολεύει η απώλεια των κιλών.

Στις 24 αυτές μέρες έχω πάει 4 φορές yoga, 5 φορές γυμναστήριο και 1 φορά πισίνα. Προς υπεράσπισίν μου, έχω κάνει και 5 πρόβες, 2 λάιβ, κι έχω πάει σε 2 συναυλίες. Δηλαδή, πλην της εβδομάδας που είχα 4 πρόβες σερί, κάνω κάποιου είδους γυμναστική 3 με 4 φορές την εβδομάδα. Α, και οι 15 μέρες ήταν εργάσιμες. Και σχεδόν όλες τις μέρες ετοιμάζω από 3 γεύματα. Με ψώνια, προετοιμασία, λάντζα, και πολλά ταπεράκια που πηγαινοφέρνω πέρα-δώθε. Πολλή δουλειά, ειδικά για κάποιον που είναι εκ του φυσικού του ράθυμος.
Από κούραση είμαι κοντά στα όριά μου, γιατί έχω 2 βδομάδες να κάνω κανονικό Σαββατοκύριακο, αραχτού τύπου, που προλαβαίνεις να κάνεις και όλες σου τις δουλειές με χαλαρούς ρυθμούς. Ούτε το επερχόμενο ΠΣΚ προβλέπεται – απόψε έχω πρόβα, αύριο επίσης, γιατί την Κυριακή θα παίξουμε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή (ως εδώ όλα καλά), της οποίας ο παραγωγός αρέσκεται στο να τραβάει ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ και ΒΙΝΤΕΟ και να τα ανεβάζει. 

Να δω πάλι τι σκατά θα βάλω, αφού αρνούμαι (άσε που δεν προλαβαίνω) ν’ ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου πέραν των απολύτως απαραίτητων, γιατί δε θα την αντέξω δεύτερη καλοκαιρινή κολεξιόν Ντέμης Ρούσος.

Ψάχνοντας εύηχα συνώνυμα του “τεμπέλα” για κάποιο λόγο έπεσα στην ιταλική λέξη pigro, και σ’ αυτό το τραγουδάκι που μποσανοβίζει, και σκέφτομαι να μάθω να λέω γιατί με εκφράζει. Το βάζω, complete με το cheesy βιντεάκι με γάτες που κοιμούνται και διάφορα τέτοια χαριτωμένα. http://www.youtube.com/watch?v=uq58P64M07o

Συναυλιακά δραστήριο διήμερο, αφού στην εμφάνισή μας στο Αγρομουσικό Φεστιβάλ το Σάββατο προστέθηκε κι ένα impromptu mini-live χτες το βράδυ, στο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής.

Impromptu mini-gig στο Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής, Κυριακή 27/6.

Από Παρασκευή μεσημέρι μέχρι χτες το απόγευμα ήμουν on and off the road και, αναπόφευκτα, έφαγα απ’ έξω. Παρασκευή και Σάββατο έπεσα στα (καλά) χέρια των Tip The Chef στο Αγρομουσικό Φεστιβάλ (δείπνο, πρωινό, μεσημεριανό και πάλι δείπνο). Κυριακή, πιο δύσκολη πίστα γιατί δεν πρόλαβα το λαχταριστό και εν δυνάμει υγειινό πρωινό στο Αγρομουσικό (αν δεν έπεφτες στο μπωλ με τη μερέντα ή τις μαρμελάδες), και, μεσημεροαπόγευμα πια, έφαγα σε rest area στην εθνική. Ήπια και μπύρες, λεμοναδοπορτοκαλάδες, καφέδες. Όλα καλά όμως, σύμφωνα με τη ζυγαριά μου σήμερα το πρωί, ούτε πάνω ούτε κάτω. Μένει ν’ αναρρώσω από την κούραση του εντατικού αυτού τριημέρου και να ξαναμπώ σε κανονικούς ρυθμούς μέχρι την Τετάρτη που, οποία φρίκη, έχω πάλι οφίσιαλ ζύγισμα από το γερακίσιο μάτι της διαιτολόγου του γυμναστηρίου.